Dzik jest dziki?

Wiosenny wykwit w pełni. Pyszna dotąd chełmska magnolia jakby posmutniała, ale nie łammy się – na pierwsze miejsce rankingu  lokalnych ślicznotek chybko wskakuje bez-purpurat. Bezpośrednie towarzystwo Stokrotki zobowiązuje, trzeba trzymać fason.

Dzika zwierzyna, której ci u nas dostatek, nie ustępuje kroku florze. W szaleńczym pędzie wystawia raciczkę pokoju ku zaskoczonym mieszkańcom Górnego Tarasu. Oto świadectwo nieoczekiwanej próby pojednania (w nawiasie kwadratowym umieszczono didaskalia dla lepszego zobrazowania tej zoologiczno-garmażeryjnej opowieści):

Słuchajcie, jaka akcja! [słuszny kęs pieroga] Idę sobie rano do roboty i na Jeleniogórskiej przecina mi drogę olbrzymi dzik, taaaki. [jak stąd dotąd; pieróg pochłonięty] Stoi. Patrzy na mnie, ja na niego. Nie wiem dokąd spier…, bo boję się pewnie bardziej niż on. Tak patrzy, patrzy, ale poszedł. [lekkie rozczarowanie] Może wezmę trochę ziemniaków z piwnicy dla niego na jutro?

Jak widać, nić porozumienia została zadzierzgnięta. Już szykuję talię kart na partyjkę zapoznawczego Kenta. Dziku-rozbójniku, kaczko, sarno wraz z kuropatewiątkami – zapraszam, jeżeli jeszcze nie spakowaliście manatków na dalszą podróż.

 

Henri Rousseau, Egzotyczny pejzaż (1908)