Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie

Mówili, że koniec zaczyna się tam, gdzie lokomotywę zmieniają z elektrycznej na spalinową. Korszanie zaprzeczają. Lokalne media swego czasu donosiły nawet o pikiecie przed budynkiem Urzędu Miejskiego w Korszach. Ponoć grupa zaangażowanych społecznie delegatów rozstawiła nieskończonej długości transparent z wymalowanym na nim zaczepnym hasłem: „PIWNICZANIE PIWNICĘ MAJĄ ZA MIESZKANIE!” i jeszcze kilkoma innymi równie obraźliwymi zdankami, mającymi zamydlić oczy i tak już wystarczająco skołowanym tym geograficzno-eschatologicznym sporem, a pod nim nakreśloną niedbale, ale jakże dumną, przewróconą ósemkę.

Pojechaliśmy z kamerą w Beskid Sądecki. Nadzieja na zrobienie reportażu życia była naprawdę duża. To, że gra jest warta świeczki podkreślały słowa naczelnego: „Dowiedz się prawdy, a wynagrodzimy cię” – powiedział, po czym znacząco postukał paluchem w świeżo wyjętą z drukarki umowę o pracę, spoczywającą na jego mahoniowym biurku. Lecz pomimo odbycia szesnastogodzinnej pielgrzymki do Piwnicznej-Zdroju, spotkał nas kolejny zawód. „Paniusiu – rzekł stary góral – u nas nuda. Jedźciez do Białegostoku. Tam się pono dzieje!”

Udaliśmy się na wschód. Zrezygnowani stanęliśmy pod najbliższą komendą policji. Pierwszy napotkany funkcjonariusz na moje pytanie o koniec świata, czy może odnotowali w swoich kartotekach coś na ten temat, zafrasował się nieco, ale już po chwili twarz rozjaśniła mu tląca się pod czaszką myśl: „Ach… no tak, mieliśmy kilka dni temu dziwne zdarzenie. Przybiegła do nas jedna pani, bardzo wzburzona, w dodatku niekompletnie ubrana, w samym ręczniku. Krzyczała, że to skandal, żeby nie było ciepłej wody w mieście, że to koniec świata. Tak, jakoś tak właśnie”.

Bez słowa obróciłam się na pięcie. Z trudem zaciągnęłam do auta długie witki brzozowe, które nieoczekiwanie wyrosły mi w miejscu, z którego jeszcze niedawno swobodnie zwisały ręce. Umowa o pracę właśnie odjechała do Gdańska ostatnią „Biebrzą”.

 

 

Hans Memling, Sąd Ostateczny (1467-1471)