Z pamiętnika neurotyka, odc. 1.

18 października, wtorek

Po raz kolejny ten sam sen. Jestem w Bydgoszczy i nie mogę się stamtąd wydostać. Bardzo chcę wrócić do Gdańska, ale uciekają mi kolejne autobusy, pociągi stoją na niewłaściwych torach i w końcu dzień się kończy, a ja muszę zostać w tym przeklętym mieście aż do poranka. Jestem chora na Bydgoszcz.

Po południu wracam z zajęć do domu. Głowa boli, ciąży po kilku godzinach umiarkowanie udanych prób uchwycenia rzeczywistości za pomocą ołówka. Idę ścieżką, tą od strony starego Ujeściska. Dróżka przecina na ukos łąkę – jeszcze niedawno sad i miejsce wypasu krów, dziś już tylko wspomnienie usłane zepsutym sprzętem rtv i agd. Jest więc ścieżka, na niej ja, dookoła pusto. Nagle szelest w zaroślach po prawej stronie. Ciśnienie skacze, ciało szykuje się do ucieczki. Wściekły pies czy dzik? – szybko analizuję sytuację i swoje niewygodne w niej położenie. Jednak w ułamku sekundy dostrzegam wśród krzaków kuper, zupełnie niegroźny. Po chwili jego właściciel odwraca się i nawiązujemy kontakt wzrokowy – nasze spłoszone spojrzenia przecinają się i zwierzę czmycha w gęstwinę. A ja stoję jak kołek, mrużę oczy, rozglądam się, chociaż doskonale wiem, że ta chwila już się nie powtórzy.

 

H. Rousseau, Walka pomiędzy tygrysem a bawołem (1908)