Wygwizdów

 

W piątek wieczorem Irek zagwizdał po raz pierwszy. Zerwałam się z fotela przekonana, że to pozostawiony na kuchence czajnik przypomina o swoim istnieniu. Odgłos dobiegał jednak nie z emaliowanego brzucha, a z klatki schodowej. Wesół jak skowronek sąsiad wyjście z mieszkania traktował jako święto, które wymaga specjalnej oprawy muzycznej.

 

Z początku dźwięki wydobywające się z jego stulonych warg nie przypominały żadnej znanej melodii. Ot, chaotyczne skoki po pięciolinii, badanie terenu, zdawało się. Jednak w sobotę przy śniadaniu przyszło nowe. Już po jednej nutce bezbłędnie rozpoznałam melodię z filmu o Indianie Jonesie, po czym aż oblizałam się na myśl o czekoladkach z wyimaginowanego kuferka, który niechybnie by mi się należał, gdybym tylko stanęła w szranki w znanym teleturnieju.

 

Dni mijały, a Irek wciąż gwizdał. W końcu pękłam, przyznaję, puściły mi nerwy. Pamiętam jak przez mgłę, że wybiegam na klatkę w skórkowych laczkach, z jeszcze ciepłym odciskiem poduszki na policzku. Łomoczę.

 

- Panie, inteligent chciałby się kapkę wyspać! Skończże wreszcie te trele!

 

I wtedy drzwi otwarły się. Ze zbolałą miną męczennika wskazał tylko na swoje plecy, a ja wiedziałam doskonale, co powinnam zrobić. Bez chwili wahania całą skumulowaną złością uderzyłam go między łopatki. Plastikowy winowajca wypadł z Irkowych ust, poturlał się po podłodze przedpokoju, by ostatecznie wylądować pod lustrem.

 

- Co za ulga! – wykrzyknął oswobodzony sąsiad.

 

Spojrzałam jeszcze raz na podłogę, lecz gwizdka już tam nie było. Przerywany pisk dochodzący z pyska oddalającego się w stronę kuchni psa, nie zwiastował niczego dobrego.

 

Józef Wilkoń, Zima